Collateral damage: Het is nogal wat als je zegt: 'Blijf weg bij de dokter en het ziekenhuis.'

Kinderartsen haalden opgelucht adem toen kinderen nauwelijks ziek bleken te worden van het coronavirus. Maar die opluchting maakte al snel plaats voor bezorgdheid. Niet het virus zelf, maar de gevolgen van corona-angst en maatregelen om de pandemie in te dammen raken kinderen hard. Hoe groot is deze collateral damage?

p de Duitse Autobahn zag Marianne Brouwer het onheil letterlijk op zich afkomen. Zwei Wochen Quarantäne was de boodschap boven de weg aan wintersporters die begin maart terugkeerden uit Noord-Italië en Tirol. Brouwer was na een weekje vakantie onderweg naar Nijmegen, waar ze werkt als kinderlongarts in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ). Zondagavond las ze in haar mail dat ze maandag niet naar het werk zou kunnen. Het ziekenhuis ging dicht, de coronacrisis was begonnen. ‘Wij zaten in Nijmegen aan de rand van de brandhaard,’ vertelt Brouwer. ‘De IC en de longafdeling kregen in het begin al veel patiënten uit Brabant. Het was bij ons niet zo erg als in Breda en Uden, maar ook bij ons werden COVID-afdelingen opgetuigd, liep de IC over naar de verkoever en werd de reguliere zorg afgeschaald. Het had een enorme impact op onze bedrijfsvoering. Zo werd de SEH volledig ingericht voor COVID-patiënten, waardoor onze spoedgevallen rechtstreeks naar de kinderafdeling gingen.’

>> Klik hier voor de PDF van het artikel
>> Klik hier voor de volledige Kinderarts & Samenleving (inloggen)